65 yaşındayım.
32 yıl sonra eşimden ayrıldım. İzmirden yaşadığım Ankara'ya döndüm saraylarda
yaşarken kendimi bir vakıfın mutfağında buldum o ara bir yemek kitabı çıkardım
Güler ablanın mutfağı. Evimi tuttum işe giderken bir yıl sonra kanser olduğumu
öğrendim omuzum ağrıyordu mamografide çıktı doktorum bana annenle aynı kaderi
paylaşmak zorundamıydın dediğinde dünyam yıkıldı işe gidemeyecek kiramı
ödüyemiyecektim alt üst oldum biyopsiden hemen sonra meme ameliyatına girdim.
Annemi de aynı hastalıktan kaybetmiştim.
Teşhis konulduğunda ne hissettiniz ?
Ameliyat olacağımı ailemden kimseye söylemedim bu yola yalnız çıkmıştım kimseyi yormayacaktım. Teşhis konulduğunda hastanenin koridoru simsiyah oldu, dilim tutuldu doktorum benim çocukluk arkadaşımdı daha öncede beni 5 defa mide poliplerinden ameliyat etmişti. Kan lazım oldu bir gün benim için; fakat param yoktu eşimden hiç bir talebim olmamıştı, beni istemeyenin parasını istemezdim. Ankara'da yerel bir tv kampanyasıyla kan param hastaneye geldi.
Nasıl bir tedavi sürecinden geçtiniz ?
Kanseri düşünecek halde değildim yaşam savaşında galip gelmeliydim. 25 gün süren radyoterapi başladı. Tam 8 ay sürdü tedavilerim ve ben ameliyatın haftasına evde yemek, kurabiye, pasta yapmaya başladım. Para kazanıp her sabah 2 araçla tedaviye gidiyor gelirkende yapacağım yemeklerin malzemelerini alıyordum. Son dönem cildim yandı akmaya başladı plastik cerrahide temizliyorlardı pes etmek yoktu makyajlı ve güler yüzlüydüm hep pozitifdim halada öyleyim.
Hiç kaygı duymadım. Allahtan gelen, başım gözüm üstüne. 20 gündür meme koruma ameliyatı yapıldı. Hiç üzgün yada stresli değilim.
Son olarak kanserle dans edenlere ve Kanserle Dans ailesine söylemek istediğiniz bir şey var mı?
Hayat kısa kanserden öleceğiz diye bir yasa yok. Acı çekerken bile güzellikleri görüp onlarla mutlu olmaya baksınlar. Gülen yüzleri hiç solmasın. Bazen bir çiçek bile gönülden bakarsan mutluluk kaynağı.. İyi ki varsın Kanserle Dans.
Sevgilerimle.
İZMİRLİM
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder