 |
| ameliyattan 4 gün önce aileyle moral gezisi |
Ben 2 sene önce mememde kendi farkettiğim bir kitleyle beraber tanıştım kanserle. Tanıştım belki de yanlış oldu çünkü 20 sene önce annemle yaşamıştık benzer bir hikayeyi. Burada sadece bir noktayı vurgulamak istiyorum. Ben annemden dolayı düzenli olarak kontrole gidiyordum. O kitle elime geldiğinde ise mamografi, ultrason ve elle muayene ve "birşey yok, seneye yine gel" denilmesinin üzerinden sadece 2 ay geçmişti. O yüzden kontrollerden başka hepimizin son derece dikkatli ve uynık olması gerektiğini düşünüyorum.
Benim bu danstaki şanslarımdan bir tanesi erken evrede yakalamış olmamızdı. Önce bir biyopsi sonra mastektomi yani memenin alınması ameliyatlarını geçirdim ama 2. şansım da türünün daha az agresif tür olmasıydı. Ve yayılmamıştı, lenflere sıçramamıştı. Ve bu sayede kemoterapi almama gerek kalmadı.
İlk öğrendiğimde bir kez eşime, bir kez de can arkadaşıma sarılıp ağladım, sonrada bir daha ağlamadım. Ha bir de patoloji sonucumun iyi çıktığını öğrendiğim gün sevinçten ağladım. Öğrendiğim günden itibaren ameliyatlara girene kadar geçen sürede ki bu 2 ay gibi bir süreydi, hayatımda hiçbir şeyi değiştirmedim. Sadece sağlığıma ekstra özen gösterdim o kadar. Aklıma hiç kötü şeyler getirmedim, elbette moralimin çöktüğü anlar oldu, oğlumun küçük olduğunu (12 yaşındaydı ama anneler için evlatlarının yaşının önemi yoktur bilirsiniz hep korumak kollamak isteriz onları), bensiz hayatının nasıl olacağını düşündüğüm anlar oldu ama çabuk attım bunları kafamdan ve kimseye de hissettirmedim.
 |
| masektomiden 1 ay sonra |
Şimdi gelelim kanserden sonra hayatımda olumlu yönde değişen şeylere; öncelikle hayata bakış açım değişti. Mükemmeliyetçi bir insanken, olduğu kadar, olmadığı kader demeyi öğrendim. Çevremdeki insanlara, olaylara hoşgörülü bakmayı öğrendim, sinirlenmemeyi öğrendim. Yapabildiğim kadarını yapıp, gerisi için kusura bakmayın, benden bu kadar demeyi öğrendim. Herkesi memnun edemeyeceğimi, en azından kırmamaya çalışmamın yeterli olduğunu öğrendim.
Eşimle, oğlumla ilişkilerim çok daha sevgi dolu, hoşgörülü bir çizgiye oturdu. Özellikle eşimle bağımız daha sağlamlaştı.Sanıyorum 2 yıldır hiç kavga etmedik :)
Etrafımdaki herkes bana çok anlayışlı davranıyor, tabii ben de bu süreçte hiç kapris yapmadım, hep olumlu düşündüm ve davrandım, dolayısıyla kimseyi kırmadım, germedim. O dönemde yanımda olan kişilere baktıkça göğsüm kabarıyordu, ne güzel dostlarım, akrabalarım, ailem varmış diye. Şimdi de hala gözlerim dolarak hatırlıyorum, hastanede bana refakat etmek için neredeyse kavga edecek olan akraba ve arkadaşlarımı hatırladıkça.
 |
| ameliyattan sonra ailem ve canim arkadasim |
Dedim ya hoşgörüyü öğrendim diye, bir gün bir arkadaşım çok sinirlendiği bir olayı anlatırken, ben de yaşadığım benzer birşeyi anlattım ve dedim ki "boş veeerrr, niye takıyorsun kafana, bak ben hiç sinirlenmiyorum". Arkadaşım şaşırdı, önceki hallerimi iyi bildiği için "kızım yoksa ameliyatta senin sinirlerini de mi aldılar? dedi. Olabilir dedim, güldük beraber :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder