 |
| Jessica Melone |
Güvendeydim. 16 yaşımda kalbimde oluşan bir pıhtı nedeniyle kalp krizi geçmiş ölüme meydan okumuştum. Ameliyat sonrası oluşan komplikasyonlar nedeniyle dizimden aşağısı kesilmiş ve protez bacakla yeniden yürümeyi öğrenmiştim. Bu olaydan 9 ay sonra şans yüzüme güldü ve tam üniversiteye başlangıç öncesi beklediğim kalp nakli yapıldı. Okulda tüm ders yoğunluğuna rağmen inanılmaz arkadaşlıklar edindim ve artık daha kolay nefes alabiliyordum. Şans benden yanaydı, başarmıştım. Bir peri masalı yaşıyordum sanki.
Ta ki parmaklarım bana ihanet edene kadar! Koltukta boynumu ovalarken madeni paranın dörtte biri büyüklüğünde birşey geldi elime. Bir anda panik yaşadım, ama sonra doktorum ‘muhtemelen önemli bir şey değil sinüs enfeksiyonuna bağlı lenflerin şişmiştir’ deyince rahatladım. 2 hafta sonra, beze iki katı olmuştu.
Ve biyopsi korktuğumu teyid etti: non Hodgkin lenfoma, lenf kanseriydim.
Ve biyopsi korktuğumu teyid etti: non Hodgkin lenfoma, lenf kanseriydim.
18 yaşındaki biri için kanser ne ifade eder? Doktorum bana bir mendil kutusu uzatıp bu odada çok kişiyi ağlatıyorum dediğinde farkına vardım. Kemoterapi, bulantı, kellik düşüncesi aklımdan geçti ama en çok ölümü düşündüm. Her sabah bunun kötü bir rüya olduğunu düşünerek uyandım ama sonra gerçeğin farkına vardım. Kanser kelimesinden gün içinde beklemediğiniz yerlerde ne kadar çok geçtiğinin farkına vardım.
Kanser boğazımı sarmıştı ve ancak fısıldar gibi konuşabiliyordum. Ama iyileşeceğime inancım tamdı. Tekrar okula döndüm, hep peruk taktım ve insanlar kendi saçım zannettiler. Ödevlerimi tedavi arasında yapıyordum ve çok kötü hissedersem bir kaç gece hastanede kalıyordum. Kolaylıkla bir dönem dondurabilirdim okulu ama kendimi arkadaşlarım, okul ve ödevlerle oyalamayı seçtim. Kanseri kafamda bir kutuya koydum ve hayatımı yaşamaya odaklandım.
Sonunda remisyon geldi, ve beraberinde korkunç bir rahatlama ve yenilenme duygusu. Kısa bir saç stili buldum kendime peruğumu attım kafamdan ve hayat normale döndü. Ama bu güven duygusu çok uzun sürmedi boynumda tekar şişkinlik hissedene kadar. Neyseki temiz çıktı!
Remisyonda 6,5 yıl geçirdikten sonra, artık kanser düşüncesini arka plana atmıştım. Doktorlar bile rahattı. Bu kez bir konser sırasında bir şişkinlik geldi elime. Yine non-Hodgkin lenfoma bu kez Burkitt lenfoma cinsiydı, B hücreli değil. Nasıl olabilir? Korkuyla karışık öfke, panik, kaygı… Bu sefer daha ağır bir kemoterapi, kök hücre naklinden ve depresif istatistiklerden konuşmaya başladı doktorlar. 6 ay işten uzak kaldım. Evime ne olacaktı? Ya da bana destek olan dengede kalmak için yaptığım tüm sosyal aktivitelerime?
Kanseri daha önce yaşayan biri olarak kendime tekrar yenmemem için bir sebep yok dedim.Garip bir şekilde, sanki daha önce bu yoldan geçmiş olmak güven duygusu verdi. Hayat zaten komplikeydi ama bir şekilde çözüm bulacaktım. İşim çok anlayış gösterdi, uzaktan çalışmama izin verdiler. Hastaneden çıktıktan sonra arkadaşlarımla vakit geçirmeye hayatın beni beklediğine inandırdım ve öncelik verdim.
2008 Mayısında tedavim bitmişti ve tekrar remisyondaydım. Bir yıl sonra gönüllü olarak Lösemi ve Lenfoma Derneğine katıldım.
Kalp krizi, kalp nakli, bacağımın kesilmesi, 2 kez kanser! Her biri başta aşılmayacak bir zorluk gibi geldi ama aştım. Bu tecrübeden geçtikten sonra kendimi daha kararlı hissediyorum. Amacım kendim gibi insanlarla bağlantıya geçmek onlara ilham verip bunu yapabilecek güce sahip olduklarına göstermek.
Kaynak:
1 yorum:
lenf kanseri hikayesi güzel
Yorum Gönder