Görünen o ki, kanser hakkında bazı şeyler görgü/nezaket gibi davranışlarımıza bir filtre koyar ve biz doğru olanı söylemek için çaba harcarken tam tersi yanlış şeyleri söylerken buluruz kendimizi. Ben, kendim, doğru sözün ne olduğunu bilemediğim için yanlış sözler söyleyen bir sabıkalıyım.
Web sayfasında okuduğum terminal kanser tanısı konmuş bir kişiye söylenmesi ve söylenmememesi gereken şeyler ile ilgili bir yazı beni çok etkilemişti. Kocam Francis kolon kanseri terminal seviye 4. evre idi bu konuda benim de deneyimim vardı.
Burada bulduğumuz yardımcı ve üzücü olan bölümler şu şekilde:
"Gerçekten çok berbat ..."
Aynı fikirdeyiz ve başkalarının da bizim kadar bundan nefret ettiğini bilmek her zaman güzel.
"Ne diyeceğimi bilmiyorum ..."
Açıkçası, birçok kez Francis ve ben birbirimize, ailelerimize,arkadaşlarımıza vb. ne söyleyeceğimizi bilemiyoruz. Bilmediğin konu hakkında dürüst olmak hiç garip değil.
"Bu konuda konuşmak için iyi bir zaman mı?"
Bizim için her gün kanser tarafından şekilleniyor. Biz ondan ara alamayız. Bazı günler bu konu ile ilgili konuşmak isteriz,bazı günler göz ardı etmek isteriz. Normal halinize geri dönmeye çalışın, ve çok zor ve sadece bir an için bile olsa dahi bu şekilde düşünmeye çalışın.
Sormak ve anlamak istediğiniz sorularınız varsa,ayrıntılı cevap alabilmek için ne kadar ip ucu vereceğimizden ve paylaşımda bulunmak için uygun bir ruh halinde olup olmadığımızdan eminizdir.
Eğer emin değilseniz, iyi bir zaman olup olmadığını sorun.
Bize acımayın ve bizi göz ardı etmeyin.
İnsanların bizim için ne kadar üzgün olduklarını duymaya ihtiyacımız yok zaten biz biz de bundan nefret ediyoruz. İnsanların bize ‘’çok üzgünüm’’ demesi bizi nasıl cevap vereceğimizi bilmediğimiz bir pozisyonda bırakıyor.
Kanser hakkında garip bir şey, her tanı, her tür, ile her bireyin birbirinden farklı olmasıdır.
Bu iki kişiyi aynı etkilemez ve hiçbir iki kişi hastalıktan veya tedaviden aynı şekilde etkilenmezler.
Sonra sizi ailenizden, yakın arkadaşlarınızdan ve deneyimlerinizden uzağa fırlatır,çünkü benzersizdir.
Sonuç olarak, kanser acı izole eden bir hastalıktır. Sizi ailenizden,yakın arkadaşlarınızdan izole eder çünkü ameliyatlar,tedaviler sessizlik,dinlenme ve mikroplardan kaçınma gerektirir.
Her ne kadar hep beraber olsak da ne hissettiğini sadece Francis bilebileceği için bizi de izole etmişti. Ben onun bakıcısı ve en iyi arkadaşı olarak sadece en iyi arkadaşım ve çocuklarımın babası olmadan bir gelecekte yaşama ihtimalini düşünmeye çalışıyordum.
Detaylar hakkında tartışmak istemediğiniz veya ne söyleyeceğinizi bilmediğiniz için lütfen bizi göz ardı etmeyiniz.
Her zaman veya hiç karşılık vermesek te bize ulaşmak için gösterdiğiniz çabaya minnettarız. Her biri dünyanın hala ağrılı,üzgün ve karanlık olmadığı zamanla aramızda bir zincir olmasını devam ettirir.
"Bana nasıl yardımcı olabileceğini bildirin ..."
Aile ve arkadaşlarından gelen yardım teklifleri bizi bunalttı.Yardıma ihtiyacımız olan bir şey olursa soracağıma söz veririm.. Bir şey varsa biz isteyeceğiz gereken söz veriyorum.
Eğer size sormazsak sizi konunun dışına attığımızı sanmayın.Bazen Francis ve çocuklarım için yaptığım şeyleri bir düzende tutabilmek çok zor.
Bazen ben veya bizim için bazı şeyleri düşünmek istediğmizde ihtiyacımız olan tek şey duygularımı ve beynimi uyku moduna göndermek.
Dürüst olacağım,insanlara yardım etmediğimde veya elimden gelenin daha fazlasını yapamadığımda kendimi suçlu hissederim. Ailemin veya arkadaşlarımın da kendilerini suçlu hissettiklerini biliyorum.
Şu suçluluğu durduralım. Siz bilin ki bir şeye ihtiyacımız olduğunda yardım isteyeceğiz ve biz bilelim ki spesifik bir yardıma ihtiyacımız olduğunda bunu yapacaksınız. Anlaştık mı?
Kaynak:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder