Her ne kadar farklı farklı bicimlerde yasasak da, yüreğindeki korkuları,
endiseleri, kaygıları, yorgunlukları aynı olan kişileriz. Ve böyle hissetmekte
de coooook haklıyız! Gerektiginde zayıf olma hakkını da vereceğiz elbette
kendimize. Olumsuz gibi gorunen bu duyguların bazı anlarda derin yasanması
gerekiyorsa bırakın öyle yasayalım, aksi icin direnc gosterdigimizde tıpkı bir
canta hırsızının direnen mağdurun koluna daha fazla asılması gibi bu duygular
da bize daha cok yapısır. ''KABUL ETMEK'' bu isi yarı yarıya çözmek demek. Ben
Meme Ca danscısıyım. 4. yılıma girecegim.Tıbbın 4. evre diye nitelendirdigi bir
kategorinin icindeyim.
Bu surec icinde dönem dönem ameliyat masasına uzanıp
bazı parcalarımı orada bıraktım. Simdi dönüp bakıyorum ve kalanın, gidenlerden
hala cok daha buyuk oldugunu goruyorum. Bu yuzden beni terk etmis parcaciklari
dert edemem; cunku mutlu olmam icin gerekli cogunluk hala burada ve benimle.
Tüm bu zaman icerisinde giden dostlar, sevgilier de oldu; olsun kalanlar bu
alanda da daha coktu :))).
Kendizi bastan asagı sevin, her hücrenizi sevin.
Daha önceleri yere dokuluyor diye kızdıgım saclarımı kemoda kaybedip , tekrar
uzattıktan sonra yere dusenleri gördükçe mutlu oluyorum, onları bile seviyorum
artık, istedikleri gibi ucusabilirler yerlerde :)) Vucudumdaki centikleri de
seviyorum bence cok havalı :)))
Metastazları olup da mutsuz olan dostlar; bunu
soyleyebiliyor olmanın bile hala hayatta olmanın bir gostergesi olduğunu,
butunun parcadan her zaman çok daha buyuk oldugunu lutfen unutmayın. Ben evreye
mevreye de takılmıyorum, her sabah 5.45 de kalkıyor, tekrar güneşi görebildiğim
için şükrediyor ve isime gidiyorum. 2027' de emekli olurum canım isterse :))).
Hepinize kucak dolusu sevgilerrrr!
Sevilay öztürk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder